Het is de nachtmerrie van iedere Utrechtse student. Je hebt haast, iets te veel gedronken en wil nog snel je fiets kwijt bij Utrecht Centraal, voordat je de trein pakt. Je denkt er niet meer aan, tot je hem weer nodig hebt. Er staan – verspreid over de verschillende stallingen rond Utrecht Centraal, zo’n 80.000… verder lezen
Ik ben nooit in een dark room geweest. Maar ik stel me de entree voor als die van de wildobservatiehut waar ik zondag verzeild raakte. Een houten wand in the middle of nowhere, ergens in het Nationaal Park de Hoge Veluwe. Je kunt links- en rechtsom van het licht de donkerte in. De vriend waar… verder lezen
Vraag van mij aan F.: ‘Zit er nog geld in pot? Voor een borrel onderweg? Of heb je knoflook en Slivovitsj bij je, voor het ochtend tussendoortje?’ Antwoord F. ‘Ik heb geen Slivovitsj, wel knoflook. Overigens zit ik in mijn dry january. Dus sowieso geen alcohol voor mij.’ De eerste zondag van januari is midwinterwandeldag… verder lezen
Hé! HÉE…!! Ik reed op mijn fiets door de sneeuwprut, vlak achter een bestelbus van Post.nl. Het busje was net als ik van plan rechtsaf te slaan, reed tergend langzaam en liet geen ruimte. Ook niet toen we eenmaal de hoek om waren in mijn straat. Sterker, hij reed nog langzamer en drukte me geleidelijk… verder lezen
Natuurlijk had ik de verfmarkeringen op de bomen gezien. Met een spuitbus waren rode ringen rond ogenschijnlijk willekeurige stammen gespoten. Beuken, eiken douglassparren, soms met twee handen te omvatten, soms zelfs niet eens met twee armen. Met afgrijzen had ik een artikel in het wijkkrantje erover gelezen. In de buurtapp Nextdoor hadden wat buurtbewoners eerder… verder lezen
it’s not the large things that send a man to the madhouse. death he’s ready for, or murder, incest, robbery, fire, flood… no, it’s the continuing series of small tragedies that send a man to the madhouse – The shoelace, Charles Bukowski – Met een sleutel een kras trekken over de flank van een Mercedes taxi… verder lezen
– Wie zijn gave tot verwondering bewaart, verliest nooit.’ Lila Azam Zanganeh (Iraans vluchteling) – Ik groeide op in een huis zonder rioolaansluiting, zonder auto en zonder boeken. Op mijn zevende verhuisde ik van een klein gat naar een iets groter gat. De verhuizing ontnam me de bossen waar ik dagelijks speelde. Maar ik kreeg… verder lezen
De zeereis van met het zeilschip de Anne Margaretha van IJmuiden naar Lissabon geeft me alle tijd om de verschillende geluiden aan boord op te tekenen. Maar eerst een misverstand uit de weg ruimen: de route door langs de Nederlandse en Belgische kust en door het Kanaal is doorgaans, zoals dat in zeiltermen heet, niet… verder lezen
Alsof het beestje het parcours van het Francochamps aflegt, maar dan drie dimensioneel in de lucht. Deze vleermuis lijkt de enige te zijn die nog niet zijn holle boom heeft opgezocht, op deze vroege ochtend. Als hij op een paar meter afstand telkens voorbijscheert, hoor ik zijn vleugels elkaar licht aantikken. Ruim een uur daarvoor… verder lezen
De liftdeur opent zich. De lift is leeg, op een vrouw na. Ze staart naar het mobieltje dat ze voor zich houdt, met een grimas op haar gezicht. Lacht ze nou, of hoor ik haar snikken? Ik stap in. ‘Gaat het?’ vraag ik als we naar beneden gaan. ‘Mijn vader is overleden, hoor ik net,… verder lezen