Januari is doorgaans niet de meest opwekkende maand op de moestuin te zijn. De dagen zijn grijs, nat en waterkoud. Nu het meeste groen verdwenen is biedt het tuinencomplex, zeker met dit weer een troosteloze aanblik, met zijn Gammaschuurtjes, geïmproviseerde stenen optrekjes, pergola’s en kassen. Bij mij zijn de blikvangers een gehavende schommelbank met gemeente… verder lezen
‘From the safest places, come the bravest words’ (Adrian Borland, the Sound in New dark age, 1981). Ik moet het onze gele hesjes nageven: wij hadden het wel een stuk gemakkelijker in de No future jaren tachtig. Wij waren links, de politieke elite was rechts en er waren dingen waar je tegen kon zijn. Kruisraketten.… verder lezen
Amsterdam gaat ten onder aan de stortvloed van toeristen. Daarom moet de rest van Nederland volgens De Wereld Draait Door maar als opvanglocatie dienen. Om de lasten te verdelen. Aan tafel zaten afgelopen week promotors van kansrijke plekken. Ook Jeroen Glissenaar, parkwachter van het Arnhemse Sonsbeek park was van de partij. Maar zitten wij Arnhemmers… verder lezen
1. Ik verbleef kort geleden even in Amsterdam. Ik verbaasde me over het vuil, dat zich aftekende op de luxaflex in de woonkamer van mijn logeeradres. Door een kier had de koude oostenwind een spoor op de luxaflex achtergelaten. In nog geen twee weken tijd. Dít is wat je in Amsterdam dagelijks inademt. 2. Een… verder lezen
Ik had het zo nog niet eerder bekeken, maar er is een grotere overeenkomst dan je denkt tussen het slopen van een huwelijk en van een huis. Het gaat niet zonder slag of stoot, maar het is nodig om verder te kunnen. Ik bedenk het terwijl ik op een zaterdagochtend met een sloophamer een kamer… verder lezen
‘We hebben tussen wonderen geleefd. Maar we hebben het niet begrepen.’ Grafschrift van A. Den Doolaard, Hoenderloo. Het is de week van de begraafplaatsen. Ik heb een zwak voor begraafplaatsen, al weet ik niet of ik er ooit zou willen liggen. ‘Een begraafplaats is een plek voor troost bij verlies en bezinning’ lees ik op een… verder lezen
‘Ik zou niet weten hoe ik moest leven zonder mijn moestuin,’ zei een vriend van me laatst. Mijn ervaring – negen jaren – steken schril af tegen de twintig jaren van hem. We waren bij de lezing ‘Diep in de shit’ van de Arnhemse jongerenafdeling van de Slow Food Movement en spraken kort voor de… verder lezen
Het moet in een gecombineerde vlaag van verstandsverbijstering en zelfoverschatting geweest zijn dat ik me aanmeldde voor de cursus bijen houden. Het leek logisch. Ik heb een moestuin, de bij heeft het zwaar en zonder de bij gaan we dood. In de slow food- en stadstuinenbubbel gonst het bijen houden als ‘the next step.’ Ik… verder lezen
Wat het vluggertje is voor onze hormonen, levert de aardappel ons voor de maag. Dan heb ik het uiteraard over patat. Of friet, wat jij wilt. Patates frites, in de Belgisch-Franse benaming, zorgt voor een razendsnelle bevrediging van opkomende trek. Tegelijk is de aardappel een onderschatte groente. Zes dagen in de week kwam hij in… verder lezen
Ik geef toe: het is even zoeken naar de samenhang in dit stukje. Ingrediënten zijn mijn liefdesleven, de strijd in Syrië en het runnen van een moestuin. En om gelijk met het eerste te beginnen: wie denkt dat vrouwen op een zekere leeftijd minder kritisch worden heeft het mis. Snorharen die over de bovenlip hellen,… verder lezen