Het is de nachtmerrie van iedere Utrechtse student. Je hebt haast, iets te veel gedronken en wil nog snel je fiets kwijt bij Utrecht Centraal, voordat je de trein pakt. Je denkt er niet meer aan, tot je hem weer nodig hebt. Er staan – verspreid over de verschillende stallingen rond Utrecht Centraal, zo’n 80.000 fietsen. En waar had je die van jou nou ook al weer gelaten?
Ik ben student af. En was op de bewuste avond broodnuchter. Maar ik had laat doorgewerkt, had haast en wilde een trein halen. Ik stalde mijn fiets voor een paar minuten tijdwinst in de openbare stalling aan het Jaarbeursplein. ‘Morgen even oppikken’ dacht ik nog. Vervolgens vergat ik de fiets volledig. Tot de dag dat ik hem weer nodig had en uit de stalling van ons kantoor wilde halen. Waar hij normaal staat. Toen drong het pas door. Hij staat in de openbare stalling!
Deze stalling onder de opgang naar Utrecht Centraal herbergt 4000 fietsen. Op drie niveaus. Paars, blauw en groen. De rijen hebben nummers, net als de rekken. Jaren geleden, toe de stalling net open was, parkeerde ik mijn fiets hier bijna dagelijks. Op een vaste plek, want ik ken mezelf. Maar deze bewuste avond? Ik wist het niet meer. Misschien waren deze rekken vol, en moest ik uitwijken naar een alternatieve plek. Mijn fiets stond er in elk geval niet. En geloof me, je vrienden ergens tussen de overige 60.000 bezoekers van Lowlands vinden is zelfs met een telefoon met lege accu gemakkelijker dan een zwarte herenfiets identificeren tussen vierduizend andere fietsen.
Wat dan volgt is een lesje Zen. Aan de medewerkers van de stalling ligt het niet. Aardige jongens. Een en al bereidwilligheid om mee te werken om mijn lief terug te vinden. Het mooie is, de fiets eindigt zijn bestaan bij mij zoals ie ook begon: als weesfiets. Hij stond jaren geleden al maanden onaangeroerd in een fietsenstalling van de plek waar ik toen werkte. Onder een dikke laag stof. Het was liefde op het eerste gezicht. Een Burco. Een dienstfiets van de Nederlandse Spoorwegen en een herenmodel. Zeker een halve eeuw jong. My league. Vrijwel in originele staat. Was de lege achterband de reden dat hij in de steek was gelaten? Welke bruut had dit op zijn geweten? Ik kon niet anders dan me over dit geval ontfermen.
Nu staat hij opnieuw stof te verzamelen. In een stalling van de NS. Thuis op de plek waar zijn dienstbare leven ooit begon. Hij krijgt nu een onzichtbare markering en straks een label, dat hem tot wees verklaart. Wie weet krijg ik dan nog een melding, garanties daarvoor krijg ik niet. Het zou mooi zijn, maar het hoeft niet. Nu afscheid nemen is draaglijker dan hoop te blijven koesteren. En er zijn meer tweedehandsjes om weer verliefd op te worden, toch? Tom Waits schreef een prachtig liedje over verlaten fietsen: Broken bicycles. Ik zet de plaat op, en denk met weemoed terug aan mijn Burco.
