Mijn dochter komt over enkele dagen thuis. Ze heeft vijf maanden gereisd door Azië en Australië. Eindelijk is mijn gemoedstoestand zo dat ik me kan overgeven aan Twin Peaks. Want Twin Peaks is de jaren negentig tv-serie die alle ellende bevat die je niet wilt dat je 18-jarige dochter overkomt. Vanaf de eerste aflevering – de serie telt 30 afleveringen – lijkt de vraag centraal te staan wie de 18-jarige Laura Palmer in het stadje Twin Peaks vermoordde. Kenners weten dat deze column geen plot spoiler bevat, want er is geen plot. Niet nodig ook, want het laatste wat de makers Mark Frost en David Lynch met de serie voor ogen hadden is een whodunnit. Alles draait om de subplots.
Ik leerde de serie kennen via de uitzendingen van BBC, een kwart eeuw geleden. Ik had voor het eerst een woning voor mezelf in een uithoek van de Amsterdamse Staatsliedenbuurt. In de woonkamer bevond zich de eerste weken alleen een gaskachel, matras en een TV met kabelaansluiting. Ook dat laatste was nieuw voor me. Een storm wier bij een van de eerste afleveringen dakpannen stuk op het trottoir voor mijn raam. De straatverlichting – een lamp aan een kabel – wierp met zijn vuilgele licht schaduwen op de vloer van mijn kamer. Hier begon mijn Twin Peaks verslaving. Griezelen, leerde ik, lukt het best in eenzaamheid.
Vervreemding is de core business van David Lynch en de essentie van Twin Peaks. Twin Peaks is de fictieve naam van een suffig provinciestadje (51.201 inwoners), waar iedere dag inwisselbaar lijkt voor de andere. Maar niets is wat het lijkt. In de oogverblindende vrouwelijke personages schuilen springladingen opgekropte woede en hartstocht, aan het oog onttrokken door wollen truien en rokken tot over de knie. Alles personages hebben wat te verbergen. Met iedereen is wat aan de hand, waarbij de schizofrenie van de-man-met-één-arm Philip Gerard nog een van de eenvoudigste afwijkingen is. Aan de hand van FBI Special Agent Dale Cooper krijgen we een rondleiding door de mysteriën van Twin Peaks. De weirde mise-en-scenes, de locaties, de aandacht voor triviale details, de montage en niet te vergeten de muziek van de huiscomponist Angelo Badelamenti, dragen bij aan het unheimische gevoel. Bizar, maar tegelijk kun je het verhaal zien als een uitgerekte verkenning van het menselijke voorstellingsvermogen.
Het summum is de Black Lodge, een fictieve, roodverlichte ruimte met een vierde dimensie. In een droom van Cooper danst een heftig gesticulerende dwerg in een rood pak door deze ruimte, na eerst een cryptische boodschap achterstevoren te hebben uitgesproken. Aansluitend fluistert een nog levende Laura Palmer Cooper iets in het oor. ‘See you in 25 years.’
Dit laatste blijkt waar te zijn: imdb.com meldt dat in 2017 een nieuwe serie van 18 afleveringen start. Huiver nu alvast mee op Netflix om straks naadloos de draad op te kunnen pakken.
