Paaszaterdag wordt ook wel Stille zaterdag genoemd, omdat op die dag de klokken niet luiden tot aan de Paaswake. Ik kuier over de Oude Haaksbergerweg in het Diepenheim. Stille zaterdag doet zijn naam hier eer aan. Soms hoor ik een fiets aankomen door contactgeluid van de fietsketting met de kettingkast. Een merel jubelt. Verder is het stil. Het is de weldaad die je overvalt als je, later dan de bedoeling, de tv uitzet. Omdat je beseft dat je de kermis van DWDD zat bent. Of radio 4 uitschakelt omdat je klaar bent met het barokke gefriemel.
In Diepenheim lijkt geen reet te doen, maar schijn bedriegt. Wie ooit David Lynch’s Blue Velvet zag weet dat het idyllisch Amerikaans stadje Lumberton, het decor was van een duistere onderwereld. Ook in het Twentse stadje is sprake van een parallel universum. Een wereld waar je gemoedstoestand wordt beetgepakt en in een andere staat van zijn wordt gebracht. Een voorbode hiervan is het webadres op een toerbus is het dorp: Gatetohell.net. De bus staat geparkeerd voor cultuurcentrum herberg de Pol. Hier vindt vandaag het drone-festival H.A.N.S II plaats, ingeklemd tussen de toeristische markt op 25 maart en het haak/brei café in april.
‘Een drone is een aanhoudende toon of geluid in een compositie. De drone kan de grondtoon zijn van een compositie, maar is soms ook een boventoon of een cluster van tonen met een specifieke klankkleur.’ In de popgeschiedenis kennen we drones van the Velvet Underground en de ambient muziek van Brian Eno. Ik hou van de hallucinerende werking van John Cale’s viool in Venus in furs en zweef graag weg op Music for airports van Eno. De laatste is mijn favoriete soundtrack als ik eens in de gelegenheid ben om naar de voor mijn raam dartelende sneeuwvlokken te kijken.
Nu onderga ik het snoeiharde ritmische geluidstapijt van de Dead Neanderthals, sferische soundscapes in de kelderzaal van From the fields en experimentele drone-ambient van het Italiaanse The Star Pillow. Ik mis B O L T: ‘Opstijgend uit benauwende stiltes en eindigend in extatische ruis en drone…’ Al krijg ik flarden mee van dit spijkerhard trio in de gelagkamer als bezoekers de zaal tussentijds verlaten.
Vraag me niet hoe ik hier terecht kwam. Ik detoneer licht met de gemiddede bezoeker – bold, beard & belly. In het zwart gekleed en met een t-shirt met een print waar er niet veel van zijn. Drone is een mannending. Gestaag door Stille zaterdag heen dreunend bedenk ik me dat drone misschien juist gedijt in de context van de landelijke stilte om ons heen. En dan moet de soundtrack van KTL bij de stille film The Phantom Carriage (Victor Sjöström, 1921) nog beginnen. ‘Gewelddadig en verontrustend. De rinkeldende percussie die elke act opent, is een signaal dat dit geen gemakkelijke rit of een aangename ervaring zal zijn.’
