Wouter Kaan is 22 en heeft 40.000 volgers op Instagram. Die harkt hij bij elkaar door te posten welke merkkleding hij draagt. Elke dag een andere spijkerbroek, elke maand een nieuw parfum. Hij heeft vijftig paar schoenen. Merken benaderen en betalen hem om hun attribuut in beeld te brengen. Hij doet wat hij noemt zo’n drie a vier “samenwerkingen” per maand.
Hoer, dacht ik.
Jouw biefstuck en gehackt komt straks niet meer van de Vegetarische Slager maar van multinational Unilever. Unilever kocht de Vegetarische Slager van Jaap Korteweg. Unilever was tot voor kort nog leverancier van de Unox worsten. Maar daar is de rek inmiddels uit. Terwijl voor de vleesvervangers dit jaar een groei van negen procent verwacht wordt. Korteweg kon niet over voldoende duurzaam geproduceerde Nederlandse soja beschikken. Unilever daarentegen kan wel wat green washing gebruiken.
Hoer, dacht ik.
Tony Chocolonely, de zonder slaven geproduceerde chocolade, komt uit de koker van het kritische tv programma Keuringsdienst van waarde. In dit programma staat de vraag wat zit er nu precies in dit product? centraal. Teun van der Keuken is de man achter de eerlijke chocolade. Toen de reep nog niet zo lang in de markt was, zocht ik naar de verdeling van de verschillende vetten op de ingrediëntenlijst. Die stond er niet op. Na enig zoekwerk naar het telefoonnummer – diegenen die het tv programma kennen hebben het plaatje voor zich – kreeg ik een medewerkster van de chocoladefabriek aan de lijn. ‘Tja, dat klopt. Dat staat er niet op. Het punt is, we hebben nog een pallet vol met deze wikkels staan. Maar op het nieuwe wikkel komt de verdeling wel op te staan. Sorry’.
Hoer, dacht ik.
Reinout Sterk nam deel aan een VN missie in Mali en schreef er een boek over. De Missie Mali, een poppenkast in de woestijn.’ De missie was geen gevechtsmissie, maar een vredesmissie. Toch zette Nederland volgens Sterk de special forces in plaats van gewone strijdkrachten in, omdat die internationaal meer prestige hebben. Niet om te vechten- ze hadden niets te doen – maar om een tijdelijke zetel in de VN Veiligheidsraad te bemachtigen. Wat ook gebeurde.
Hoeren dacht ik. Misbruikte hoeren.
Voor mezelf had ik de oplossing gevonden. Dacht ik. De ontsnapping aan een bullshit job en de klimaatverwoestende consumptiemaatschappij. Door aan te monsteren op de Tres Hombres. Tres Hombres is een schip dat een rum en andere tropische producten transporteert van het Caraïbisch gebied naar Nederland. Het bijzondere is dat het een zeilschip is, zonder motor. Het schip claimt 99 % duurzaam vervoer. Mensen kunnen tegen betaling een stuk of het hele traject meezeilen. Ik zag mezelf als de Vliegende Hollander over de wereldzeeën zwalken, met de kleinst denkbare voetafdruk, ontsnapt aan de tucht de neo-liberale markteconomie. Tot ik me realiseerde dat in het verdienmodel van het schip ook de vliegreizen van de meezeilers naar de tussenhavens op het traject moeten worden meegenomen.
We zijn hoeren, dacht ik. Allemaal.
We are all prostitutes
Everyone has their price
We are all prostitutes
Everyone has their price
Everyone
(The Popgroup, Radar records, 1979)
