‘Ik hoef die krant van je niet meer,’ zei decennia geleden mijn overbuurman tegen me. ‘Te zwartgallig. Ik wordt depressief van de Volkskrant.’ Ik snapte het wel. Deze ondernemer met een eigen zaak was het type man dat zijn broekriem laag droeg, waardoor zijn buik indrukwekkend naar voren stak. Ik heb hem nooit gezien zonder een sigaar tussen zijn lippen geklemd. Een Telegraaftype. Hij wilde natuurlijk niets weten van de maatschappelijke omwentelingen die volgens de Volkskrant nodig waren. Ik was bezorger van het progressieve dagblad. Hij mocht – tegen betaling – elke ochtend een exemplaar meenemen.
Nu begrijp ik de man. En ik begrijp ook waarom die dagbladen het nu zo moeilijk hebben. Er is namelijk niets veranderd. Ik heb al een tijd geen abonnement meer. Heel af en toe lees ik een achtergebleven exemplaar in de trein of koop ik zelf een Trouw, NRC, NRC Next of Volkskrant. Woensdag 15 augustus was het de Volkskrant.
Bij het lezen was het net of de steun onder een boekenplank met krantenknipsels brak en ik bedolven werd onder veertig jaar slecht nieuwsberichten. Een Genuaanse viaduct blijkt ingestort. Aso-azc’s zijn nauwelijks gebruikt en kosten daardoor veel te veel. De Britse Labour leider is een antisemiet. ‘Gaat het mis met het klimaat of met de verzorgingsstaat?’ blijkt de belangrijkste vraag in Zweden. Ons koloniale verleden is een tijdbom. Naast Turkije kent ook Rusland een valutacrisis. Onze rode postbus verdwijnt uit het straatbeeld. Naast het kistkalf kennen we nu ook het kistjongetje. Er dreigt een bloedbad en een nieuwe exodus van vluchtelingen in Syrië. De veroorzaker van de olievervuiling in het Botlekgebied weigert de schade volledig te vergoeden. Foto’s van Amerikaanse neo-nazi’s sieren de spread. We zijn dan nog maar op de helft. In de tweede helft blijken studenten steeds vaker psychische klachten te hebben en gaan ze gebukt onder een ongekende kamernood. Suriname is een zootje. Roemenië is en blijft corrupt en Spanje faalt ziek als het om innovatie gaat. Het blijkt zelfs slecht te gaan met de Mediamarkt.
Op pagina 25 tref ik in een éénkolommer het eerste en enige lichtpuntje in deze inktzwarte editie: het gaat goed met onze economie en we tellen een recordaantal vacatures.
In de Lowlands bijlage – de reden waarom ik deze editie kocht – blijft de dagelijkse ellende gelukkig buiten de deur. Aretha Franklin leefde nog. Nico Dijkshoorn legt uit waarom haar Chain of fools hèt bruistabletje van iedere DWDD uitzending is. Hekkensluiter van de bijlage is een foto van een toiletjuffrouw met schoteltje en ventilator en een tekst die haar door GUMMBAH is toebedicht: ‘Vooral na een mimevoorstelling zitten de poepspetters soms tot aan het plafond.’
Je zou zeggen dat je dáár geen krant voor koopt. Maar voor mij maakte deze collage veel, zo niet alles goed. Deze collage en het ‘nieuwsbericht’ van de Speld: ‘Nederland opent weekendscholen in Turkije voor les in economie.’ Zonder absurdistische kijk is zo’n krant als een kom bedorven karnemelkse gortepap. Ik kom er zonder de nare bijwerkingen niet doorheen. Niet meer.
