Als kind had ik een droom. Een terugkerende droom waarin ik een moord gepleegd had. Niet de moord zelf, maar de situatie erna stond centraal. Het was geen gewone moord, het was de perfecte moord. Alles klopte. Lijk weg, moordwapen weg, motief een raadsel, niemand wist ervan.
De beleving van deze droom kende een vast patroon. Eerst is er het staartje van de opwinding en walging die de daad met zich meebrengt. Dan volgt het stadium van de koele berekening, want bij het wissen van de sporen passen geen emoties. Als de rommel is opgeruimd, volgt de euforie. Alles is weer bij het oude. Met één verschil en dat weet alleen jij. Wat volgt is een tot waanzin drijvende beklemming, want wat doe je met die wetenschap?
De schrijver Vince Gilligan weet wat je met die wetenschap doet. Hij maakte de beklemming hoofdthema van de Amerikaanse dramaserie Breaking Bad. Geen who-done-it, maar een serievertelling over een gewone man met een steeds ingewikkelder wordend dubbelleven. De scheikundeleraar Walther White besluit door omstandigheden gedwongen op latere leeftijd het slechte pad te gaan. Breaking bad is dat in het Engels. Los van de humor – de serie is ook hilarisch – benadert de bizarre strijd van Wather het beklemmende gevoel van mijn dromen. Ik volg de serie – eindelijk – via Netflix.
Het zou me niets verbazen als de scenarioschrijvers inspiratie hebben geput uit de werken van Dostojewski. Dealen met een slecht geweten is een terugkerend thema in het werk van deze 19e eeuwse Russische schrijver. Breaking Bad zal mede om die reden het goed doen in Rusland. Beter nog lijkt het me als er een Russische remake komt. Met Wladimir Poetin in de hoofdrol. Alleen draaien dan de rollen om. Iedereen in de wereld kent de daden en de dader. Iedereen kan zich iets voorstellen bij de worsteling van het geweten. Alleen is Wladimir de enige die er geen last van heeft. Deze soap kent voorlopig geen einde.