Waarom een halve marathon rennen? En waarom in Moskou? Die vragen krijg ik als mensen vernemen dat ik de halve marathon van Moskou ga lopen op 20 mei. Samen met mijn zoon. Ik geef je de lange uitleg, want ik heb geen tijd voor een korte. 🙂
Ik heb een grondige hekel aan klassieke rituelen – verjaardagen, trouwerijen en dergelijke – maar ik hecht wel aan het markeren van de leven veranderende momenten. Zo vierde ik het einde van mijn 50 levensjaar in een heet gestookt, vochtige trekkershut vol vreemden in de bergen van Torres del Pine in Patagonië. Toeval of niet, maar we vertrekken 16 mei naar Moskou. Precies een jaar na de dag dat ik mijn 36-jarige relatie verbrak.
Voor mijn eerste halve marathon had ik niet eens een officiële wedstrijd nodig: woede, frustratie en pijn waren voldoende. Het is een lang verhaal, maar heel even in het kort dan. Twaalf jaar geleden, de dag voor mijn maidenrun, reisde ik met het hele gezin naar Ameland. En ook weer dezelfde dag terug, omdat de vrouwelijke helft dacht een rat te zien in de keuken van het vakantiehuisje. Ik reed de volledige heenreis al op mijn tandvlees: ik had  – bleek later na een grondiger onderzoek  – een gebroken middenhandsbeen door een eerder ongelukje. Tel daar bij de terugreis de teleurstelling over de getorpedeerde vakantiepret nog maar bij op. Om alle emoties van me af te rennen verdween ik de volgende ochtend het bos in, om er ruim 2,5 uur later weer uit te komen. Zelfs in mijn tempo is dat meer dan een halve marathon.
Moskou kwam in beeld omdat New York afviel. Iederéén loopt de hele of halve marathon van New York. Ooit heb ik mijn kinderen de belofte gedaan om ze mee te nemen naar New York. Waarom ik het beloofd heb weet ik niet meer. Ik heb niets met die stad, noch het land. Maar kinderen onthouden zoiets. Ik wilde er van af.
Nee, dan de Russen. De Russische bibliotheek heeft mijn fascinatie voor het land en zijn volk doen escaleren. Ik heb liever geen brood dan geen goede Rus in huis. In de benauwde berghut in Patagonië raakte ik bevriend met twee Russen. Beiden Moskoviet en hardloper. Deze ontmoeting maakte een Ruslandreis onvermijdelijk. Mijn zoon vond Moskou wel’ vet’.
Het laatste struikelblok voor onze halve marathon is de gezondheidsverklaring die de organisatie eist. Hier moet je zoiets maanden vooraf regelen en kost je per persoon 200 euro. We hebben er geen. In een Russisch ziekenhuis terecht komen waren we niet van plan. Het is ook een slecht idee lees ik in ‘Het brilletje van Tsjechov’ van NRC correspondent Michel Krielaars. Zijn beschrijving van zijn bezoek aan Stadsziekenhuis nr. 4 – één van de betere volksziekenhuizen – doet het voorkomen of er sinds Tsjechov’s Zaal nr. 6 niet zo bar veel veranderd is. Patiënten liggen onder vuile kapotte lakens, Afbladderende verf van de muren, vuil langs de plinten, verpleegsters worden betaald voor het aanleggen van een infuus.
‘No worries’, meldt mijn kameraad Sergey uit Moskou, over de gezondheidsverklaring. ‘We go to a clinic and fix it over here. For 20- 30 euros.’
We gaan het zien.
