‘Fileprobleem? Er is geen fileprobleem. Mensen zijn onderweg van de ene hel – thuis – naar de andere – werk. Fijn als ze daartussen even de tijd aan zichzelf hebben,’ hoorde ik laatst iemand zeggen.
Helaas reis ik met de trein. De hel bevond zich de afgelopen week ook tussen de rails. Mijn laptop was stuk dus liep ik binnen bij de MediaMarkt. Daar bleek het Black Friday te zijn: het vagevuur vermomd als aanbiedingenparadijs. En ‘s avonds keek ik met professor Dijkgraaf in het zwarte gat van het heelal. Terwijl ik al meer dan genoeg had aan dat van mezelf. Dan is het fijn om te weten dat het veel erger kan. Mijn misère verdampt bij die van the Tiger Lillies.
Spotify attendeerde me op hun nieuwste album: The Story of Franz Biberkopf. Maakte eerder ooit de grote Russische schrijvers de romanticus in mij wakker, the Tiger Lillies werden mijn gids naar de duistere uithoeken van de menselijke ziel. The Doors, Joy Division, Nick Cave kwamen er ook wel eens. Maar dat is kinderspel vergeleken bij deze op het eerste gezicht onschuldig lijkende lelies.
Drie mannen met geschminkte gezichten. Ze speelden Diamonds and Gold van Tom Waits bij een tribute aan zijn album Rain dogs. Alleen een zingende zaag en accordeon begeleidden de falsetstem van zanger Martyn Jaques. De hoge stem blijkt later een belangrijk handelsmerk van de band.
Bloed, braaksel, sperma, urine en uitwerpselen houden het bandrepertoire als lijm bij elkaar. Ze halen hun inspiratie uit klassiekers in de wereldliteratuur, die niet toevallig ook verslag doen van de donkerste kanten van het bestaan. Wikipedia omschrijft the Tiger Lillies als Dark Brechtian Punk Cabaret. Hun liedjes gaan zonder uitzondering over zonde, wraak, haat, decadentie, dood, en ontbinding.
Als geen ander sleurt de band je mee in het verval met de weemoedige mineurs die Jacques uit zijn accordeon trekt. De punky polka’s en driekwartsmaat in veel van de nummers laten je rondtollen. Alsof je dronken op een bewegend paard in een draaimolen langzaam de obscure theatertjes in het Berlijn van de jaren twintig binnen hobbelt. Het is moeilijk niet in de ban te raken van liedjes met titels als Sin, God how I hate you, Dirty Slut, Stab Myself, Piss on Your Grave, Crack of Doom, Stay Away From Heaven en Living Hell.
De band toert nu de wereld rond met the Story of Franz Biberkopf – de hoofdpersoon uit Alfred Döblin’s Berlin Alexanderplatz. Soms spelen ze een selectie uit hun meest zwaarmoedige repertoire: the Very Worst of the Tiger Lillies. Ondanks dat zijn ze ook ooit gevraagd om op een bruiloft te spelen. Daar is een film van. Ik heb de dvd besteld. Heel benieuwd hoe dat feestje uitpakt.
