Als pubers ergens goed in zijn is het in niet kunnen relativeren. Een emotie, of de expressie daarvan, manifesteert zich meestal in totale onverschilligheid – duhh! – of in alle heftigheid. Toen een gids eens bij een cultureel evenement wat minder verstaanbaar was, omschreef mijn tienerzoon haar optreden met de woorden ‘die vrouw faalt ziek!’ En minder leuke leraren zijn volgens mijn dochter (ook een puber) nooit zomaar minder leuk. ‘Ik háát die man’ zegt ze dan. Je schrikt even, maar als je de taal eenmaal een beetje spreekt, begrijp je de strekking wel zo ongeveer. Hun tweets, smsjes en pingberichten, hun muziek en de tv-programma’s die ze kijken: hetzelfde laken het pak. Ik geloof niet dat mijn generatie als puber een haar beter was. Puberend in de late jaren zeventig, begin jaren tachtig, zwelgde een deel van ons in het nihilisme van die tijd. De toekomst was door de recessie en de massawerkeloosheid één zwart gat. De muziek die daarbij hoorde was postpunk. Postpunk was zeer uiteenlopende muziek, maar vrolijke liedjes en mainstream pop waren aanzienlijk ondervertegenwoordigd in dit segment. Doemmuziek was het. De muziek van bands als the Fall, Joy Division, Einsturtzende Neubauten, the Talking Heads gíng ergens over. Toeval of niet, twee geweldige elpees uit 1979 -Fear of Music van the Talking Heads en Unknown Pleasures van Joy Division – waren in een vrijwel zwarte elpeehoes verpakt. Joy Division was topper in het genre. Intense muziek. Luisteren naar Joy Division was zoiets als het lezen van de Pravda: het was heel moeilijk te geloven dat er nog een andere waarheid bestond. Vrolijk zag die wereld er niet uit. Ouder en wijzer geworden weten we beter. Of in ieder geval dat er naast zwart ook grijstinten bestaan. Bijzonder is dat veel van de bandjes van toen, of wat er van over is, weer spelen. De concertagenda van nu lijkt soms op die van 30 jaar geleden. Komend weekend is in de Effenaar in Eindhoven de uitvoering te zien van Unknown Pleasures van Joy Division, 31 jaar na dat de band hier speelde. De nummers worden gespeeld door de bassist van de oorspronkelijke band, Peter Hook en gastmuzikanten. Ian Curtis, zanger van de legendarische groep, pleegde destijds 4 maanden na het optreden in Eindhoven zelfmoord. Hij werd 23 jaar. Een authentieke weergave van het toenmalige optreden wordt het alleen om die reden al niet. Is het wel de moeite dan om naar zo’n optreden te gaan? Tsja. De Pravda bestaat nog en is nog steeds de enige officiele waarheid in Rusland. Maar vergeet alle grijstinten die de laatste 30 jaar in je leven tevoorschijn zijn gekomen. Dán ben je klaar om komend weekend de jou onbekende genoegens opnieuw te ervaren.
