Stilte, is dat een linkse hobby? Dik kans van wel. Het kost geld, het heeft met milieu te maken en veel mensen waarderen het. Ik moest hieraan denken toen ik ës ochtends in alle vroegte met zaterdagkrant mín favoriete bankje opzocht, op de begraafplaats bij mijn huis. De lucht was strak blauw, de zon scheen laag door een bladerdek in alle herfstkleuren. Thuis lag iedereen nog op een oor en hier was het zo stil dat je droge herfstbladeren met zachte tikjes op het grindpad kon horen vallen. Totdat een mini-truck met daarop een grasmaaimachine de rust duurzaam kwam verstoren. Als een boze horzel cirkelde het geval in achtjes om mij heen. Geiriteerd stond ik op om een andere bank in de zon op te zoeken. Maar ik zat nauwelijks of het onding begon ook hier met zín venijnig rondraaiende messen het gras voor mijn voeten weg te maaien. Ik nam afscheid van de doden en liep terug naar huis. Maar zo snel gaf ik me niet gewonnen. Ik dekte de tafel in de achtertuin voor een gezamenlijk ontbijt in de herfstzon. Toen iedereen was aangeschoven onderbrak het snerpende geluid van een tegelsnijmachine het gesprek aan tafel. Elke minuut kwam een nieuwe tegel aan de beurt. We dropen af naar binnen. Om het weekend nog enige kans van slagen te geven stelde ik mijn ambities om te genieten van de stilte een flink eind naar beneden bij. Na het weekend schoof ik aan in de stafvergadering waarbij ook de wethouder van de stad waar ik werk aanwezig was. Het bijzondere van het overleg was dat de wethouder door ziekte aan aan bed gekluisterd was. Voor haar plaats stond op de tafel een telefoon in de handsfree stand, met een verbinding naar het thuisadres van de wethouder. Nadat de telefoon enkele keren was overgegaan werd de wethouder met een heldere stem het middelpunt van het gesprek. De aanwezigen zaten allen licht voorovergebogen in de richting van telefoon. Opvallend was dat iedereen met meer dan gemiddelde aandacht gericht was op wat gezegd werd. Grapjes, onderonsjes, lichaamsignalen die gebruikelijk zijn als meer mensen in een ruimte aanwezig zijn, bleven nu achterwege. Een van de agendapunten was de inventarisatie van stille gebieden in de stad. Stiltegebieden in buitengebieden in Nederland kennen we al langer. Europese regels maken nu ook het aanwijzen van stille gebieden in de de stad mogelijk. ëEven wachten jongensí zei de wethouder. ëIk kan jullie niet verstaan.í Het bleef stil aan de andere kant van de lijn. Aan deze kant sprak niemand een woord.ëJa daar ben ik weer. Hoe kan het zijn dat iemand ooit besloten heeft om mensen met bladblazers uit te rusten om die blaadjes op de stoep te vewijderen? Wat is er mis met een bezem? Ik heb de ramen dicht gemaakt. Waar waren we gebleven?
