Hoe vaak is het treinverkeer deze winter ontregeld door sneeuw? Te weinig, als je het mij vraagt. Wat stelt onze winter nog voor zonder de grauwe werkelijkheid om ons heen eens flink onder een maagdelijk wit tapijt te stoppen? Geluiden verstommen, het bestaan wordt letterlijk en figuurlijk lichter. En of het ook aan de sneeuw toe schrijven is weet ik niet, maar ontregelde treinreizigers zijn uitgelatener dan normaal. Als ze tenminste een trein vinden die hen naar huis brengt.
Ik ben dol op sneeuw. Ik raakte verkocht aan het huis waar ik al jaren woon dankzij de sneeuw. Voor de bezichtiging kregen mijn vrouwen ik een telefoontje van de makelaar. Of we meteen wilden komen kijken. vanuit de Arnhemse Spijkerbuurt waar de straten nog glommen van de regen fietsten we naar de hoger gelegen wijk Alteveer. Tot mijn verbazing werd de omgeving met iedere pedaalslag witter. De sneeuw maakte de jaren dertig doorzonwoning licht, ondanks de dominant aanwezige bruine schrootjeswanden. In de schuur staan al jaren langlaufski’s die af en van pas komen. Al was het soms midden in de nacht, want als het kan, moet het.
Sneeuw brengt het kind in mij naar boven. Met kleine kinderen is dat een prettige bijkomstigheid. Sneeuwballengevechten, met de slee naar school en sleetje rijden vanaf de Braamberg, de Galgenberg of de Witte Villa in Sonsbeekpark maken deel uit van het Arnhems historisch erfgoed.
Aber das war einmal. De kinderen zijn groot en onze winters lijden steeds meer aan sneeuwarmoede. Mijn redding dit jaar is een uitnodiging om mee te gaan skiën in de Dolomieten. Op de hoogte van ons Gasthaus Saltria ligt een stevig pak sneeuw dat vrijwel elke nacht van een nieuwe deklaag werd voorzien. Het is de geurloze lucht, de stilte in het dal, het knisperende geluid van schoenen op de ochtendsneeuw of glijdende ski’s door verse sneeuw waar ik blij van wordt.
Vanaf 1700 meter – de thermometer geeft hier -12 graden aan – rol ik op zaterdag weer het sneeuwloze laagland in. Ik maak deel uit van een lawine van wintersporters die de wegen naar het noorden aan de voet van het Alpenpassief doet verstoppen. Sneeuw en natte sneeuw is overgegaan in regen. We rijden van de ene file naar de volgende. De keerzijde van de sprankelende, witte leegte boven is grijs, druk en te warm voor de tijd van het jaar.
De enige troost bieden de files aan de andere kant van de weg. Die zijn nog langer. Met dank aan diezelfde sneeuw.
