Kaarsrecht zat hij tegenover ons tijdens het oudergesprek, de nieuwe leraar Duits. Nieuw omdat hij de oude tijdens het tweede schooljaar van onze dochter vervangen had. En Duits ook omdat hij Duitser was. En mentor, maar omdat hij nieuw was voerde de afdelingsleider, die mijn dochter al wat langer kende, het woord. Onderwerp van gesprek was de schoolrichting na het tweede jaar: HAVO of VWO.
De afdelingsleider stak van wal. Wat haar betreft was over de punten weinig twijfel: goed voor het VWO. Maar over de werkhouding van onze dochter: daar viel wel het één en ander over te zeggen. Niet overigens door de Duitse leraar: hij sprak geen woord. Ook van zijn gezicht viel niets af te lezen.
Onze dochter beaamde wat er gezegd werd. De afdelingsleider sprak haar vertrouwen in de gewenste gedragsverandering uit. Net op het moment dat de kookwekker het einde van het gesprek aankondigde, verbrak de Duitse leraar zijn stoïcijnse houding. Niet de werkhouding zat hem dwars, maar die brutaliteit!
Zijn entree in het gesprek leek op de ontbranding van het natte rotje dat je vroeger op nieuwjaarsdag vond en alsnog probeerde te ontsteken. Je stak het lontje aan, maar vervolgens gebeurde er niets. Net als je het niet meer verwachtte, kwam de knal. Als een zevenklapper knetterden nu de verwijten over de tafel. Mijn dochter verstrakte. Afgemeten probeerde ze de beschuldigingen te weerleggen. Veel hielp het niet.
Mijn gedachten dwaalden af naar onze korte en enige vakantie in het land van herkomst van de leraar. Met veel plezier ging een groep kinderen steeds vlak na elkaar van de glijbaan in het campingzwembad. Op een bord bij het zwembad stond ñ tussen een reeks ge- en verboden ñ dat in een treintje naar beneden glijden nìet de bedoeling was. Ineens stond de badmeester op van zín stoel in de uitkijktoren. Met een priemende vinger wees hij een voor een naar de kinderen in het groepje. ì Du, du, du, du du und du! Rutschverbot! Für den ganzen Tag!î Zijn stem donderde over de verbijsterde kopjes in het water heen.
ìIk hóef helemaal niet naar dat VWOî, zei onze dochter, toen we naar huis reden. Dat de man niet populair was wisten we. Het verhaal ging rond dat hij bij een leerling, die iets onaardigs over hem getwitterd had, de print van die tweet gebruikt had bij de leerlingbesprekingen. Terwijl mijn vrouw probeerde de emotionele beroering te kanaliseren, bedacht ik me hoeveel onredelijke mensen meer nog je pad kruisen vanaf je 14e, voor je ook 47 bent. ìZeg jij er ook eens wat van,î spoorde mijn vrouw me aan. Ik slaakte een diepe zucht en begon opnieuw met tellen.
Schrijver: de Thuistoerist, 25-04-2011
