Zaterdag was de laatste rit. De verkoopovereenkomst met Wijkopenautos was al getekend. Formeel was ik geen eigenaar meer. Vijftig meter voor zijn eindstation gaat het alsnog bijna mis. Een auto die geparkeerd staat wringt zich ineens tussen ons en onze eindbestemming. Het gaat maar net goed.
Tien seconden later rijd ik het terrein op van Wijkopenautos. Ik kende ze via een commercial die dezelfde verpletterende lulligheid heeft als de low budget reclamefilmpjes van Saul Goodman in de Netflix serie Better call Saul. Eén camerastandpunt. Toffe gozers en chicks die ons één voor één de belofte van het bedrijf toejuichen. Het bedrijfspand op de achtergrond. Ik was meteen om. Zeker toen ze het dubbele van het bedrag boden dat mijn vaste garagemannetje bood.
Dit laatste is een van de redenen waarom ik het hele autogebeuren zo met hart en ziel haat. Omgerekend heb ik in twaalf jaar tijd voor zijn garage meer dan een kwart ton aan omzet gegenereerd. Om bij het afscheid nog een trap na te krijgen. ‘Tja. Je auto gaat ‘de handel’ in’, is zijn cryptische argument waarom ik op niet meer dan drie tot vierhonderd euro hoef te rekenen.
Diezelfde ‘handel’ leverde me dus een extraatje op. Eerder deze week liep Romano van Wijkopenautos met een i-pad om het vehicel heen, maakte wat foto’s van alle zijden. Close ups van de ductape waarmee de spiegel aan het portier bevestigd was. Van de rechterruit die deels was afgeplakt – die kon namelijk al geen kant meer op. Van het sterretje in de vooruit. En van de storingsmeldingen in het display van het dashboard. De kentekenplaten zijn voor een fotoshoot voor de ‘handel’ even afgedekt met platen met ‘LIVE’ erop.
Vandaag is het Liza die de afwikkeling doet. Wijkopenautos.nl ontzorgt bij het afscheid van je dierbare vervoermiddel, maar ik moest tussentijds het overschrijvingsbewijs – het document dat je niet bij je autopapieren bewaart – thuis eerst nog opsnorren. Het regent inmiddels licht. Liza – vlekkeloos opgemaakt, witgelakte nagels, grijs geverfd lang stijl haar – rent met een jas over haar hoofd naar de auto om de laatste kilometerstand op te nemen.
De verkoop is een feit. Het lijkt harder te gaan regenen. Ik neem mijn fiets uit de auto en gooi de achterklep voor de laatste keer dicht. Ik bedenk me of ik de meegebrachte regenbroek aan zal trekken. Ik waag het zonder.
Even later passeer ik de Aziatische supermarkt. Gelijk maar even boodschappen doen, nu ik er toch ben. Onderweg naar de markt in de binnenstad slalom ik om het vele glaswerk op de fietspaden heen. Ik tref twee tourfietsers kort na elkaar die hun fiets omgekeerd langs de weg hebben staan. Ze repareren een lekke band. Het blijft zachtjes regenen.
Met twee volle fietstassen en een tas aan het stuur trap ik de bult op, huiswaarts. De regen is opgehouden, mijn bandjes hebben het gered. Ik heb, in tegenstelling tot mijn fiets – nooit een hechte relatie met mijn auto’s gehad. Binnen mijn huwelijk was het een terugkerende bron van discussie. Van je auto scheiden was nog nooit zo gemakkelijk. Ik ben een vrij man!
