It’s a long long while
From May to December
But the days grow short
When you reach September
When the autumn, autumn weather
Turns the leaves into flame
…
These few precious days
I’ll spend with you.
Deze week, de laatste in september, is zo’n week die mij niet lang genoeg kan duren. Soms krijgen we een glimp te zien van een prachtige zonsopgang. Maar vaak beginnen de dagen nevelig, mistig nu en dan. Wind ontbreekt. In het bos ruikt het – zeker na een lichte regen – naar mos en licht verterende bladeren. Samen met de geur van baby’s en een andere traktatie waar ik hier niet verder over zal uitweiden mijn top drie van aangename geuren.
Het blad van de eik en de beuk in het bos is nog groen. Nog wel. De herfst zet vrijstaande exemplaren, de bomen aan de rand van het bos en de toppen al in oranjegele vlammen. De avondzon benadrukt de kleurenpracht, maar houdt het steeds vroeger voor gezien. Geen eindeloze avonden meer, de zomer is voorbij.
Het is het moment dat de weemoed toeslaat. Het verlangen naar iets dat voorbij is en waarvan je weet dat het niet terugkomt. Herinneringen aan de nazomerdagen die je vanuit een saai klaslokaal aan je voorbij zag gaan. Denkend aan de voorbije vakantie. De zaterdagochtenden langs de lijn van het voetbalveld, waar mijn zoon speelt terwijl de zon moeizaam door de ochtendnevel breekt. Het geritsel van de bladeren van de populieren langs de Brabantse Zuid Willemsvaart. Ik mis het, nu ik er niet meer kom nu mijn moeder overleden is. Dat was ook in september.
De September Songs van Kurt Weill helpen me door deze periode heen. Het waren lange tijd de liedjes van de lp ‘Lost in the stars’. Artiesten die nummers van Kurt Weill’s Dreigrosschenoper uitvoeren, samengesteld door Hal Wilner in 1985. Via Spotify luister ik nu naar een heruitgave uit augustus(!) 1997 met artiesten als Nick Cave (Mack the knive), William S. Burroughs (What keeps mankind alive?) en Teresa Stratas (met Youkali Tango en Surabaya Johnny). Stuk voor stuk geweldige uitvoeringen, maar mijn absolute favoriet is September Song, uitgevoerd door Lou Reed.
Op ‘Lost in the stars’ was hij ook al van de partij met dit nummer. In deze nieuwe uitvoering is het uptempo ritme van de uitvoering uit 1985 gezakt naar een gevaarlijk laag tempo. Het ritme dat past bij een maand die uit al haar poriën melancholie uitwasemt. Het nummer telt bijna acht minuten, bevat een intro dat eindigt met een tergend lange stilte en wordt gespeeld door vier mannen die er ogenschijnlijk weinig zin in hebben. Maar schijn bedriegt. Lou neemt de tijd om pas aan het eind aan een typische Reedsolo in te zetten. Traag en breed uitwaaierend. September song lijkt ermee een lied waar geen eind aan komt. Als een zonovergoten gouden dag in september.
September Songs, The music of Kurt Weill, Sony, 1997
