Fier in al zijn lelijkheid stond hij nog overeind, onze kerktoren, toen ik vanochtend van huis vertrok. Maar niet lang meer. Hoog boven hem uit verrees de hijskraan voor de sloop van het gevaarte. Bespeurde ik toch een vaag sentiment bij mezelf, nu deze puist uit onze wijk werd geknepen? De kerk lag al plat, nu moet toren er aan geloven. Twee hoogopgemetselde stenen muren met betonnen platen er tussen. Het fantasieloze ontwerp maakte van het bouwsel een passend onderstel voor de later geplaatste GSM-masten.
But this is the end, my beautiful friend, the end! Als wijken op de schop gaan, is bewonersparticipatie tegenwoordig een must. En participatie is georganiseerde rouwverwerking, hoorde ik laatst bij een cursus hierover. Je kunt niet zeggen papa is dood, nu gaat iemand anders gezellig in plaats van papa mee op vakantie. Zo moeten ook wijkbewoners een rouwproces doormaken over het verdwijnen van hun oude wijk, voordat ze open staan voor nieuwe plannen. Aanvankelijk gingen er geruchten door de wijk dat de kerk zou verdwijnen. Niemand nam er echt notie van. Tot het buurtkrantje er een serieus bericht aan wijdde.
Ontzetting was het gevolg, bij de kinderen vooral. ‘Papa, kunnen we dan niet meer bij het kerkje spelen?’ Vroeg mijn dochter vertwijfeld. Het kerkje met het groen er omheen was een geliefde speelplek. ‘Nee, op die plek komen huizen, dan kun je er niet meer spelen. ‘Maar dat willen we helemaal niet’ zei ze stellig. Samen met vriendinnetjes organiseerde ze het verzet en plakten ze hun stellingen aan de deur van de – al gesloten – hervormde kerk. Maar ze speelden ondanks de sloopplannen nog enkele jaren verder rond het kerkje. Mét de inmiddels vergeelde stellingen nog op de deur.
Nu is het groen verdwenen, het terrein ligt braak, er staat een hek omheen en de grijper hapt de laatste stukken uit de toren. ‘Raar hè’, zie mijn dochter laatst, dat we toen zo boos al die posters geplakt hebben? Nee, raar is dat niet. Ontkennen, woede, sentiment over ónze foeilelijke toren, het hoort allemaal bij het rouwproces. Benieuwd of ik bestand ben tegen de schok vanavond, de torenloze tijd.
