“Tom te tom tom, tom te tom.’ zong Frits in zichzelf, ‘het gaat slecht, verder gaat het goed.”
Het was nog donker, toen in de vroege morgen van de 22ste december dat ik mij realiseerde dat de vraag ‘wat doe jij met kerst ?”met stip de meest gestelde vraag aan mij was de afgelopen week. Wie er alleen voor staat, vliegt deze hoogmis van het huiselijk geluk net iets anders aan dan anderen. Er zijn ergere dingen dan alleen zijn, heb ik inmiddels ontdekt. Eerder schreef ik over een mijn zoektocht op kerstavond naar een herberg in een in een koud en winderig Puerto Natales, in Patagonië. Toen was huis en haard ver weg. Ik had een memorabele tijd. Nu is het verleden tijd.
“Men kan weg moeten, zonder dat men ergens heen moet. Dat zijn de gevallen, dat men ergens vandaan moet.”
Kerst in een andere stad of een ver land met weinig mensen om je heen is goed te doen. Thuis, met de caroussel aan vervelende en zich elk jaar herhalende muziek op de radio, dezelfde programma’s op tv en jaaroverzichten in de krant is andere koek. Deze terreur dreef me rechtstreeks in de armen van het internetplatform nieuwemensenlerenkennen.nl En om meteen een misverstand uit de weg te ruimen: het is geen datingsite.
“Zullen we even medelijden met onszelf hebben?’ vroeg hij?”
NMLK is volgens eigen zeggen ‘net een stamcafé, alleen dan met boeiende en open minded leeftijdgenoten uit je eigen buurt met dezelfde interesses.’ Let niet op de niet zo fancy naam, laat staan de afkorting waarmee het platform zich afficheert. De site biedt een evenementenkalender waarbij je je afhankelijk van je interesses aanmeldt voor de activiteit die jouw wat lijkt. Om je te helpen zie je naast de informatie over het event ook de profielen van de andere deelnemers.
“Een avond, waarvan het verloop van te voren vaststaat, kan onmogelijk een mislukking worden. Men dient zich niets meer voor te stellen, dan verwacht kan worden. Dat is alles.”
Met de blik op de vrije dagen rond de komende feestdagen boekte ik mijn gezelligheid alvast vooruit in. Mijn maiden event zit er inmiddels op: een wandeling over de Posbank. ‘Laaiend enthousiast’ zijn niet de woorden die je in mijn verslag van het gebeuren zult zien. De groepsdynamiek was die van de pauze op een gemiddelde cursusdag voor werk met collega’s die je nog niet kende. We namen afscheid op station Velp. Ik heb nog een uitbuik-wandeling in de Ooijpolder, een mountainbike tourtocht en een filmhuisbezoek voor de boeg. Ik had voor wat meer spanning kunnen intekenen voor de Retro- 20-ies & Swing new years eve party for Hepcats and Kittens in Amsterdam of naar het liefdescollege in Utrecht. Of misschien moet ik gewoon wat meer mijn kop houden en eens luisteren naar anderen, suggereerde een broer van mij op een kerstborrel.
“Nu bel ik aan. Almachtige God, zie mijn benauwdheid. Dit is de laatste deur.”
Dan stelt een vriend per mail voor om een wandeling te maken in de komende week. Ik moet een afweging maken tussen mijn oude en nieuwe vrienden. Help ons, eeuwige, onze God. Zie mijn nood. Uit de diepten roepen wij tot u.
“Ik adem, en ik beweeg, dus ik leef. Is dat duidelijk? Welke beproevingen ook komen, ik leef.’ Frits zoog de borst vol adem en stapte in bed. ‘Het is gezien,’ mompelde hij, ‘het is niet onopgemerkt gebleven.’ Hij strekte zich uit en viel in een diepe slaap.”
Alle citaten zijn uit De avonden van Gerard Reve, 1947
