Nu mijn kinderen het huis uit zijn realiseer ik me pas hoe ik mentaal achter hun ontwikkeling heb aan gesukkeld. Mijn wijk – het Arnhemse Alteveer – is met zijn (kleuter)gymzaal, basisschool, speelplekken en sportvelden een google streetviewfoto van jaren terug. Vol betekenis in een verleden dat steeds verder terug gaat. Historie.
Het is een wijk uit een kinderprentenboek. Ruim. Groen. Het bos vlakbij. De stad is op veilige afstand, down hill. Maar wat nu, nu de kinderen groot zijn? Jongeren hebben er niets meer te zoeken. En wij, ouders? Het huis lijkt in één opzicht op Syrië: te groot voor het aantal bewoners. De wijk zelf blijft het vooruitgangsoptimisme van de opkomende, lagere burgerklasse uit het begin van de vorige eeuw uitstralen naar jonge gezinnen met kleine kinderen. Tegelijk willen veel mensen met onze generatie en ook de oudere generaties er niet meer weg. Zo groen. Idyllisch. We hebben geen HALT-projecten, we hebben JOOP: Jongeren en Ouderen Ontmoetingsplekken.
Ons wijkkrantje ‘Craneveer’ wekt voor de lezer de indruk van een open dag van zorgcentrum Avondrood. Adverteerders prijzen òf hulp aan bij het overlijden van dierbaren, òf als het nog niet zo ver is, hulp bij alle pijntjes onderweg daar naar toe. Of bieden hulp aan bij klusjes in en rond het huis. Redactionele bijdragen verhalen over stokoude historie en oproepen om toch vooral mee te doen aan gymfit 60+, biljarten, Tai Chi 65+ en andere levensverlengende sport- en spelactiviteiten.
Het dramatisch dieptepunt vormt in de wintereditie een artikel over de komst van de Giro d’Italia door onze wijk op 8 mei. Het wielersportevenement is precies over 100 dagen. Je zou denken dat de wijk zo’n verzetje wel kan gebruiken. Buurtbewoner Henk niet. Ik citeer:
‘Ook al zijn we door de politiek voor een voldongen feit gesteld, misschien is er nog iets te redden. Graag roep ik de wijkraad op om in overleg met de gemeente alles, echt alles te doen om onze mooie wijk in het groen zo veel mogelijk voor deze verdwazing te behoeden, de rust en het normale leven zoveel mogelijk te bewaren en de overlast te beperken.’
Ik zou graag Henk vanaf deze plek een hart onder de riem willen steken. ‘Kop op. Henk. In alle verzorgingscentra in de buurt is een defibrillator aanwezig. Ziekenhuis Rijnstate is om de hoek. Je gaat dit overleven!’ Ik sla dit bestand op en neem me voor eens op Funda te kijken. Google-en naar huizen in de Arnhemse wijken waar ze van de giro een festa willen maken. Een wijk waar de rigor mortis nog niet is ingetreden. Voor het te laat is.
